Déva, das Höchste Wesen der Ngadha.
Von P. P. Arndt, S. V. D. (Flores).
(Schluß.)
11. Bhara Vago aus Guru Sina: Déva kéla zèta néé nitu riku zalé. Puä tevé
Mu Loko néé G ad hi Mai, kita cata da vunga vunga cému dongo ziti nuca Vico,
cému vela tiara kenana go Déva da lozu y a vai go tana, vunga vunga dheyana
go lozu tal xati, vai néé méma do ngizu ngica banéé go vai lima, kenana voé
lé lu lé; vai y a nenga gena néé go rara le za, lo cému kena toto mu tigi.
Déva ist gefleckt und ist oben, Nitu ist buntfarbig und ist unten. Zur Zeit,
da Mu Loko und Gadhi Mai, die ersten Menschen, drüben auf der Insel Sumba
wohnten, da war es Déva, der sie, Bruder und Schwester, aus der Erde hervor
gebracht hatte; anfangs war es, als ob Regenwürmer aus der Erde kämen,
bald aber bekamen sie auch ein Gesicht und Arme und Beine; doch waren sie
noch ganz weich; erst als die Sonnenhitze sie getroffen, wurde ihre Gestalt hart
und fest.
Puii vunga vunga cému kena mu lé ngongo ro, ba lé bhongo bhesé. Se
leza tevé cému kena go lo da degi, cému noö mar a laä mar a laä, vi tau dhéya
dhéya. Bhaï yo dhé.ngo cému noö mua néé go nuca se nuca da mu cana mézé
laga; go saô mu lé piti ba go turé mu lé gédhi.
Anfangs waren sie stumm und dumm und kannten keine Arbeit. Eines
Tages, nachdem sie Stärke und Festigkeit erlangt hatten, machten sie sich auf
den Weg und wanderten und wanderten, um sich zu vergnügen; es dauerte
nicht lange, gelangten sie zu einem Dorfe mit langen Häuserreihen und über
einander ansteigenden Steinterrassen.
Cému kaé cazi kenana ciso mu mara nganga pa; bavali go veki cému mu
mar a lei sera. Tevé kenana noö ngodho se mori puii zélé coni nuca vi mattana
cému kenana da ngodho puii dé; vai cému kena da sezu voé busa, ba lé zungu
zanga. Cata mori tana kena noö vado nuka zélé nuca beno tuku néé méà cisi
nuca nama go neka cana kedhi mori zuca kenana, mocédé cému kena da sezu
busa ba lé ngongo ro.
Die beiden Geschwister sahen und sahen, machten Mund und Augen auf
und waren starr vor Verwunderung und bebten vor Schrecken. Da kam jemand
aus der Stadt herab, um sie zu fragen, woher sie kämen; aber sie konnten noch
nicht reden, schüttelten mit dem Kopfe und taten sehr verlegen. Der Frage
steller aber ging wieder ins Kampong zurück und meldete den Bewohnern, was
er mit den beiden erfahren hatte, wie sie noch nicht sprechen könnten und wie
schrecklich dumm sie wären.
Anthropos XXXII. 1937.
1